Ciekawym przykładem może być trwający od 1999 roku projekt „Czwarty postument” na Trafalgar Square w Londynie.

Centralnym punktem placu jest kolumna Nelsona, na jego skraju zaś znajdują się cztery postumenty; na trzech z nich stoją pomniki (króla Jerzego IV i dwóch generałów: Charlesa Napiera i Henry’ego Havelocka). Czwarty, pozostawał pusty przez 150 lat, bo na przewidziany konny pomnik Wilhelma IV nie uzbierano funduszy. Sytuacja braku i niedokończenia stała się punktem wyjścia do konkursu na projekt rzeźby, która umieszczana jest na postumencie na rok. Konkurs, pod patronatem burmistrza Londynu, ma charakter zamknięty: zapraszani są do niego wybitni artyści i artystki nie tylko brytyjscy – w 2021 roku było to 6 osób. Wyboru twórców i prac do realizacji dokonuje komisja składająca się z ekspertów i ekspertek z dziedziny kultury: mediów, sztuk wizualnych. Projekty poddawane są też publicznej konsultacji. Projekt okazał się sukcesem, prace są szeroko komentowane, są też atrakcją turystyczną. Nie unikają trudnych tematów (jak realistyczna rzeźba Marca Quinna, przedstawiająca nagą, niepełnosprawną i ciężarną artystkę Alison Lapper w 2005), czasami posługują się abstrakcyjną, syntetyczną formą (jak w przypadku rzeźb Thomasa Schütte i Rachel Whiteread). Niektóre w krytyczny lub ironiczny sposób odnoszą się do historii i militarnego charakteru wystroju placu – jak pomnik chłopca dosiadającego konia na biegunach duetu Elmgreen&Dragset z 2012 czy gigantyczny niebieski kogut Kathariny Fritsch w 2013. W przypadku instalacji Yinki Shonibare jest to złożony (i atrakcyjny wizualnie) komentarz do militarnej i kolonialnej historii Wielkiej Brytanii – model okrętu Victory, na którego pokładzie zginął admirał Nelson w 1805 w czasie zwycięskiej bitwy, ma żagle wykonane z kolorowej „typowo afrykańskiej” tkaniny, która w istocie była importem wytwarzanym w Holandii.